Zonnig Albanie

Reisverslag Balkan 012

Zaterdag 9 juni vervolg verplaatsingsdag

Het is buiten om 12 uur 33 graden en in de auto 32 graden dus lekker warm. W krijgt last van kapotte huid tussen z’n kleine tenen en de naast liggende teen en is daarom maar gaan smeren met levertraanzalf en een klein rolletje verband tussen de tenen, het lijkt net of hij z’n nagels wil lakken. We hebben een heerlijk lunchplekje gevonden bij een bergwatertapje  wat wel wat druk is omdat verschillende mensen hier hun drinkwaterflessen komen bijvullen. We vinden om 6 uur een pad dat klaarblijkelijk net door een Grader (wegenbouwmachine) vlak gestreken is. We rijden een paar kilometer het pad op en vinden tussen de olijfboomgaarden een heerlijk plekje.  We zijn het de hele dag niet eens over de tijd. In de Griekse reisgids stond dat het in Nederland een uur vroeger is dan in Griekenland. Maar de zon komt hier een uur eerder op dan in Nederland. Als het hier b.v. 11.00 uur is, is het in Amsterdam nog maar 10.00 uur. De letterlijke tekst in het boek luidt: ´In Griekenland is het 1 uur vroeger dan in Nederland “ en daarna: “10.00 uur in Athene betekent 9.00 uur in Amsterdam”. We gaan maar weer eens barbecuen en sluiten af met een spelletje Yahtzee en gaan om 12.00 slapen.

Zondag 10 juni verplaatsingsdag 2

Om 7 uur op met de brandende zon op de auto en het is om 9 uur al 24 graden. We hebben al lekker in de zon ontbeten en de afwas van gisterenavond gedaan. Er is alvast water gekookt voor de twee thermosflessen zodat we onderweg zo koffie, thee dan wel chocolademelk kunnen maken. We gaan om half 10 rijden. Bij G gaat het een beetje dagen hoe laat het hier is. Vandaag rijden we door een afwisselend landschap variërend van bergjes tot 1300 m en een vlaktes. Om half 5 gaan zoeken naar een plekje voor de nacht maar dat viel niet mee. Uiteindelijk staan we langs een grindweg waar in een half uur al 6 auto’s langs gekomen zijn. Het is niet ideaal maar we hadden ook geen zijn om nog veel langer te rijden. De temperatuur in de auto was de hele dag in de auto zo’n 32 graden dus dat zal wel een rol spelen. We gaan de avond in gepaste rust doorbrengen en morgen de Meteoren kloosters bekijken want we zijn nu op 35 km van deze verwijderd.

Maandag 11 juni.

We zijn om 7 uur maar gaan rijden want we wilden wel op een rustige plek eten. Dit vonden we een half uurtje later op een bergweide waar we wel auto’s konden horen maar ze niet zien. Onderweg komen we een bord tegen waarop een waarschuwing stond tegen overstekende Beren en erboven een bord met eten. De route hebben we vandaag maar laten bepalen door de GPS maar dat hadden we beter niet kunnen doen want in plaats van 35 km hebben we 150 km gereden om bij de Meteora kloosters te komen. Het weggetje waar wij ons op lieten sturen was breed genoeg voor 1 auto met af en toe uitwijkplaatsen voor een tegenligger welke we niet tegengekomen zijn over een afstand van 35 km. Bij een snelstromend beekje vinden we een rustplaats waar het heerlijk is om hier in de zon te zitten met het kabbelend beekje op de achtergrond. Na ongeveer 1000 bochten kwamen dan toch de kloosters in beeld. Deze kloosters zijn op rotspunten gebouwd tussen de 11 e en 14 e eeuw en waren nagenoeg onbereikbaar voor kwaad willenden. Voedsel, spullen en mensen moesten omhoog gehesen worden waarbij het touw net zo lang gebruikt werd tot het brak!!!   Uiteraard hebben we de bouwsels op de gevoelige plaat vastgelegd en zijn daarna richting Vikoskloof gegaan. Deze kloof ligt in het noorden op een afstand van ongeveer 50 km. Deze keer rijden we toch maar een stuk over de tolweg die door een aantal tunnels gaat. De kosten vallen reuze mee en  bedragen € 2,=. Na een wederom warme ( 30 graden) dag vinden we bij een berghut een heerlijke plaats om de nacht door te brengen en is het naar de Vikoskloof (1000 m diep) nog maar een uurtje rijden maar dat doen we dus morgenochtend.

Dinsdag 12 juni.

Vannacht weer heerlijk in de vrije natuur doorgebracht en nu op weg naar de Vikoskloof. Het is zo maar binnen 10 km gepiept want hier begint de kloof.  Vanuit Monodendrion is het 600 m lopen om vanuit een voormalig klooster een blik te werpen in de kloof. Deze kloof is de diepste van de wereld met een diepte van 400 m tot 1600 m diepte en is ongeveer 20 km lang. Met name het uiterst smalle deel van een paar meter zorgt ervoor dat deze kloof wereldrecord houder is. We maken ook nog een klein wandelingetje langs een pad van plaatselijk 1 m breed en maken hier dan ook veel foto’s. We ontmoeten hier ook een Roemeens stel met kind die ons gisteren ook bij de Meteorakloosters gezien hebben. We zijn ook zo heerlijk herkenbaar met onze  blauwe kist achterop het fietsenrek. De volgende bestemming is Albanië waar we op een camping hopen te komen waar ook WIFI is. Het zou anders lopen. De grens was een eitje terwijl de grens mevrouw onze paspoorten aan een uitgebreid onderzoek onderwierp. Met name de geboorteplaats van G vond ze nogal onduidelijk, pas toen W baby zei en op Haarlem was snapte ze het. Waar overigens bij de grens van Turkije gewapende militairen rondlopen is hier geen militair te zien. (Het is wel een kleine grensovergang bij Melissopetra) Al met al een kwartier werk en we zijn in Albanië waar de weg de eerste 10 km een keurige betonbaan is. Maar dat is bedoeld om de argeloze bezoeker zand in de ogen te strooien. De rest van de dag rijden we op wegen die nog verschrikkelijker zijn dan in Bulgarije. Een 2 weken geleden ontstane rammel aan de auto verdwijnt weer spontaan. Bij een bord Germenj moeten we rechtsaf en komen op een pad waarvan we niet al te lang geleden gezegd hebben dat we dat niet meer zouden doen. Maar ja de camping zou daar zijn, dachten we. De hele 2,5 km weg omhoog heeft G zich aan alles vastgehouden en ook nog een filmpje gemaakt om éénmaal boven aangekomen te constateren dat her helemaal geen camping is. W doet navraag naar een camping bij een oude vrouw die hem aankijkt met blik waaruit de verbazing te zien was hoe hij hier in het gehucht gekomen was. Waren we de camping toch 6 km geleden voorbij gereden. We zijn met horten en stoten en af en toe een knal van een wegspringende steen heel beneden gekomen. Omdat de diesel opraakt besluiten we niet 6 km terug te rijden maar in Ersekë te tanken en daarvandaan naar een Meer bij Fithkuc te rijden. Met een zucht van opluchting doemt het tankstation op. Omdat we geen Albanees geld hebben wil W met z’n creditkaart betalen. De pompbediende knikt ja en draait de tankdop er weer op. Klaarblijkelijk knikt een Albanees ja en bedoelt nee en als hij z’n hoofd schud is het ja. Toen dit misverstand uit de wereld was en W beloofde met Euro’s te betalen ging de tankdop er weer af en goot hij 79 liter diesel in de tank. Er zat dus nog maar 3 liter in. Na bij elk dorp een setje 1 persoons bunkers tegengekomen zijn  vinden we het Meer en staan nu aan de rand naast een klein vuilnisbeltje maar daar moet je in deze landen niet zo op letten. Het is om 9 uur al donker en dat valt wat tegen omdat we de horloges een uur teruggezet hebben. G had bij de grens nadrukkelijk naar de Albanese tijd gevraagd. We hebben nu weer dezelfde tijd als in Nederland en weten dat het daar nu pas om 10 uur donker wordt. Toch nog een enerverende en door de gaten in de wegen ook een vermoeiende, we gaan op tijd slapen.

Woensdag 13 juni.

We worden om 7 uur wakker en bij de eerste stappen buiten worden we door de eerste langsrijdende (vracht)auto al weer vrolijk gedag gezwaaid en getoeterd. Albanië heet volgens de telefoon provider ook wel Eagle Country, welnu we zullen zien, gisteren hebben we er geen een gespot. Nu nog lekker aan een koppie thee en straks op weg naar het Ohrid meer. Volgens de GPS doen we 1 uur over de 60 km maar daar geloven wij na gisteren helemaal niets van. Wonderbaarlijk genoeg klopt de reistijd bijna maar dat komt omdat de weg vanaf nu bijna op west europees niveau is. Je moet wel op blijven letten want er kan toch zomaar een gat of bult opdoemen waar je beducht voor moet zijn. We zijn nu op Camping Peshku aan het Ohrid meer. De eigenaars beheerders spreken Engels wat dus makkelijk communiceert. Bij het openmaken van W z’n deur komt hij tot de ontdekking dat één van z’n klompen verdwenen is, waarschijnlijk bij het instappen vanmorgen deze achtergebleven op de slaapplaats. (meestal rijdt W met blote voeten en staan de klompen naast hem op de treeplank. Vandaag gaan we nadenken of het de moeite waard is om een uur terug te rijden of niet. We brengen de rest van de dag door met luieren, zwemmen, douchen, route voor de komende dagen verzinnen etc. etc. Het gaat waarschijnlijk het volgende worden: via Macedonië langs het Meer van Ohrid naar het noorden om dan via landschappelijk mooie wegen in het noorden van Albanië weer de grens over te gaan. Dan via een mooie Bergweg (dus stenen!) richting Skoder te gaan. Hier zoeken we een camping die ook voor gehandicapte kinderen zorgt. We gaan vanavond in het restaurant eten en naar Nederland tegen Duitsland kijken. We hebben lekker gegeten (vis voor G en W biefstuklapjes) maar de voetbal viel niet mee omdat Nederland verloor met 2-1. De rekening voor deze avond viel ook reuze mee zo betalen we voor een diner 4 euro en een fles wijn 7 euro en ook de Baco kostte maar 300 LEK ( 2 euro).

Donderdag 14 juni.

Weer een andere kijk op onze planeet zo naar het water van het meer, wel een beetje vroeg (half 7) omdat hier boven ons ook de weg langs het meer loopt en de vrachtauto’s toeteren nogal leuk vinden maar deze keer niet voor ons. Lekker van de half lauwe douche gebruik gemaakt want wie weet hoelang het duurt voor we dat weer kunnen. W heeft besloten zijn klomp maar in Albanië achter te laten dus rijden we noord waards langs de Albanese kant van het meer tot we bij de Macedonische grens komen. Deze horde inclusief stempels in onze paspoorten nemen we in een kwartiertje. We rijden verkeerd en proberen een veelbelovende weg die ons snel weer op de verzonnen route kon brengen maar dat pakte anders uit. De asfaltweg ging na een paar kilometer al over in de inmiddels bekende bergweg met keien en wielsporen. Wel een stuk beter te berijden dan het pad van een paar dagen geleden maar sneller dan 10 km per uur kon echt niet. De afstand bedraagt meer dan 30 km en we houden er dan na 6 km mee op en keren om. In deze 6 km waren 2 plaatsen om dat te doen. De rest van de weg naar Kosovo hebben we maar via een 100 km weg gedaan. Deze grens overgang ging op zich wel vlot, een kwartiertje, maar het bleek dat we geen verzekering dekking hadden voor Kosovo. Deze kon voor 20 euro contant verkregen worden. Inclusief de stempels in onze paspoorten duurde dit circus een half uur. Je hebt wel het gevoel dat je in het buitenland bent. Wat ons opvalt zijn de vele begraafplaatsen in dit land, we hebben er in geen van de landen waar we doorgereisd zijn zoveel gezien. Het is donderdag en het lijkt feest, veel mensen lopen op straat en ook wat kermissen zijn actief. Wordt Marvin’s  verjaardag soms gevierd want hij is jarig vandaag. We vullen ons waswater bij een bergtap weer bij en zien ook veel water door het asfalt naar boven komen door de waterdruk. Ook bij dit tappunt was weer veel rotzooi, vooral veel plastic. Deze vervuiling doet ons denken aan tropen landen zoals Zuid-Afrika en Thailand. Klaarblijkelijk vindt men dat hier niet zo’n probleem. Ook Kosovo heeft geweldige natuur die in de loop van de dag wat minder interessant werd omdat we vanaf 6 uur een slaapplaats gaan zoeken maar deze niet kunnen vinden omdat overal wel mensen schijnen te wonen en er bijna geen leeg landschap is. Uiteindelijk vinden we in het donker om half 10 een paadje dat naar een begraafplaatsleidt. Hier staan we nu en gaan morgen kijken hoe de omgeving eruit ziet. We hadden om 4 uur geluncht dus heel veel trek hebben we niet maar toch verorberen we samen een grote hazelnootreep en ieder een bak noedels. Er komen nog regelmatig auto’s langs maar dat houdt vanzelf op. We gaan snel slapen want het was toch een vermoeiende dag. Niet in de laatste plaats door het rijden in een land waar witte strepen en verlichting langs de wegen een zeldzaamheid zijn. Dit in tegenstelling tot het aantal gaten in het asfalt en ook die zie in het donker een stuk minder.

Vrijdag 15 juni.

Vandaag vertrekken maar op tijd. Nadat de eerste trekker om half 5 langs kwam vertrekken wij maar om 6 uur. We vinden om 8 uur een plaats op een groot parkeerterrein met uitzicht op een oud mais veld terwijl de auto’s  25 m achter ons langs rijden maar de zon vergoedt een hoop. We rijden naar Pecs en vanaf hier door een schitterende kloof richting Montenegro omdat daar volgens de GPS een grensovergang zou zijn. Dit was echter niet zo waardoor we gestraft werden om de mooie kloof nogmaals te zien maar dan vanaf de andere zijde. Vlakbij Pecs overigens zijn nog steeds de bunkers en andere militaire installaties te zien uit de Kosovo oorlog. We mochten dus een poosje langer in Kosovo blijven. Dit vlakke land met een doorsnede van ongeveer 100 km wordt omsloten door bergen wat we vanuit de pas die naar Montenegro leidt goed konden zien. De grensovergang ligt op een hoogte van 1810 meter. Aan het meer van Plaf vinden we een lunchplek en tijd voor een tukkie. Na nog een uur rijden passeren we de grens met Albanië waar W het weer over voetbal heeft net als bij de andere douaneposten vandaag. Ze hebben allemaal Holland heel hoog zitten dus valt het resultaat ze vies tegen. Voor de grens van Albanië wordt hard gewerkt om van de bergweg een asfaltweg te maken waardoor we tussen de werkende machines door geleid worden. We zijn om half vier terug in Albanië waar we eerst naar Vermosh gaan wat het noordelijkste dorpje van Albanië is. Bij de grensovergang waar het bed van de grenswacht ook in zijn kantoor staat, houdt wel meteen het asfalt ook op wat tot onze verrassing 500 m verder weer begint en doorloopt tot halverwege het dal. Hier gaan we op zoek naar een Hostel met kampeermogelijkheid welke we niet vinden. Wel zien we een bordje met “Antonio’s Guesthouse en Camping”. Deze was wel aan de overkant van de rivier en de enige brug die we gezien hebben was de afgelopen winter stukgeslagen. De manier om aan de overkant te komen was gewoon er doorheen wat we dan ook maar met onze voorwiel aangedreven auto gedaan hebben. Eigenlijk zijn dit soort oversteken voor onze auto niet zo geschikt. Na nog wat getwijfel of we wel goed zitten wordt er 20 m boven ons gewuifd en daar rijden we maar naar toe. Met wat slippende wielen weten we boven te komen en staan nu voor het huis op de veranda.  Antonio is de zoon  die in drie maanden een beetje Engels geleerd heeft en dat is heel plezierig. Hij vraagt al snel of we thee willen en daar zeggen we geen nee tegen. Even later komt hij met twee bekers ijs aanzetten die zijn zus gemaakt heeft. Later blijkt dat zij een paar jaar in Italië gewerkt heeft en dat zal wel in de ijsmakerij geweest zijn. Hier staan we samen met een Duits stel die ook met VW Camper Albanië in willen en we ook bij de grens al ontmoet hadden. We hebben ons laten verwennen door de kookkunsten van de moeder van Antonio. Ook zien we vanavond nog twee biggen tussen onze campers doorlopen. Morgen richting Skoder wat volgens Antonio 10 uur rijden is over een afstand  van ongeveer 120 km.  Onder begeleiding van de krekels en de rivier gaan we slapen

Zaterdag 16 juni.

Wij zijn er weer vroeg uit om te douchen in onze eigen badkamer en krijgen om 8 uur koffie en thee. Gelukkig kan de honingvoorraad weer aangevuld worden want de aanwezige bijen leveren genoeg en wij kunnen een pot honing kopen voor 5 euro. De veestapel bestaat uit: 3 koeien, 2 hanen , 4 kippen, 2 varkens, 2 biggen en 3 poezen. De koeien waren er ook de oorzaak van dat we gisterenavond als toetje heerlijke eigengemaakte yoghurt gegeten hebben. We hebben genoten van het verblijf bij deze gastvrije mensen. We  werden ontvangen met koffie en thee en ook vanmorgen werd weer koffie en thee gebracht. We hebben een eigengemaakt wit brood meegekregen en voor al deze extra’s mocht niets bijbetaald worden. Het wachten is nu op het Duitse stel want pas als zij weg zijn kunnen wij ook vertrekken. We hebben besloten ze Heidi und Fritz te noemen want van voorstellen is het niet gekomen. Om half 10 kunnen we weg maar eerst moet de camper van Fritz achteruit het terrein af en dan in een heel klein bochtje draaien zodat hij ook weer vooruit kan. Wij rijden er achter aan en moeten dan ook weer de rivier oversteken. G doet haar Teva’s (wandelsandalen) aan en loopt eerst vooruit om aan de overkant klaar te staan om de oversteek te filmen. Ook met onze camper lukte het en de onderkant was dus ook weer schoon. Hierna kon de tocht naar Skoder beginnen. De eerste kilometer in het dal is gewoon nieuw asfalt maar dan komt de afslag naar Skoder. Hier rijden we ongeveer 4 uur alleen in z’n 1^e versnelling omdat het domweg niet harder kan. Stel je een Macadam (kinderhoofdjes) weg voor waar om de meter één meter uitgehaald is en dat wisselend over de breedte van de weg en vaak steil omhoog of naar beneden. Dan heb je ongeveer de weg waar we 4 uur over gedaan hebben om 50 km af te leggen. Lastig is het ook als je een spaarzame tegenligger ontmoet. Wij waren de vijf keer dat dat gebeurde blij dat we aan de rotskant van het pad reden. De weg is dus belabberd maar de fantastische uitzichten op de blauw groene rivier met z’n stroomversnellingen zijn geweldig. Het laatste stuk naar Skoder leggen we snel af omdat een groot deel geasfalteerd is. De totale tocht over 120 km heeft dus 7,5 uur geduurd in tegenstelling van de 10 uur die Antonio dacht nodig te hebben. Na wat zoeken vinden we 20 km ten zuiden van Skoder de Nederlandse camping Camping Albanië die zoals eerder vermeld zich om de verschoppelingen in de Albanese maatschappij bekommert. De Nederlandse eigenaren van de camping waren zeer verbaasd dat wij het zo snel gedaan hadden. Met name de asfaltweg tot Skoder heeft voor deze snellere tijd gezorgd want voor deze voorziening was een tijd van 10 uur zeker niet abnormaal. Op de camping is een prima WIFI voorziening dus we kunnen weer internetten terwijl we omgeven worden door de plaatselijke kippen familie. Hier lopen op 10 hennen twee hanen die elkaar de hennen betwisten. Heel vermakelijk dus om te zien hoe de kleinste haan probeert een hen bespringen en hij daar weer vanaf gejaagd wordt door de grootste haan. Hij heeft het er maar druk mee om z’n harem  te beschermen.