Manavgat (bij Antalya) Turkije

Reisverslag Balkan 2012

Maandag  28 mei.

Half 8 wakker, gedoucht , ontbeten en de auto weer reisklaar gemaakt. We zijn vertrokken naar de Ihlaravallei om daar 12 km te gaan wandelen in een sprookjesachtige kloofNa wat zoeken op het parkeerterreintje op het dorpsplein vonden we de wat verscholen toegang naar de vallei. Deze is naast een camping waar de beheerder moeite doet om ons hier de camper neer te laten zetten. Zonder verdere aanwijzingen moet je maar zoeken naar het loket waar je de toegangskaartjes  voor 8 TL per persoon kunt kopen. Hierna volgt een fantastisch mooie wandeling door een nauwe kloof waar een beek doorstroomt en in de rotswanden eeuwenoude kerken uitgehakt zijn. De oudste zijn in de 9 e eeuw gemaakt en voorzien van christelijke muurschilderingen die jammer genoeg vaak door vandalen beschadigd worden. De hele route bleek 14 km te zijn en aan het einde liepen we ook nog 2 km verkeerd want aanwijzingen zijn niet aanwezig. Gelukkig konden we in een taxi stappen waar 2 Duitse vrouwen ons uitnodigden om mee te rijden. Het gaf nog wel wat gesteggel met de eigenaar van de taxi maar voor 25 TL (€ 12,50) konden we mee rijden. Wel duur maar we waren ook een beetje moe dus dan is het al gauw goed. In Belisirma hebben we naar een Turks Toeristen buro gezocht maar dit niet gevonden omdat een Engels sprekende Turk ons uitnodigde om naar zijn huis te komen omdat hij daar folders en een kaart van de omgeving had liggen. Hij bleek eigenaar te zijn van een hotel/pension met 15 kamers. Onder het genot van koffie en thee ging het gesprek al snel over W’s wens om de warmwatervoorziening thuis ook onafhankelijk van de Energieboeren te maken. We hebben wat e mail adressen uitgewisseld en we zullen zien wat de gevolgen daarvan zijn. Hierna zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek in de bergen. Een bergpad vol keien bracht ons tot een hoogte van 1700 m wat te voelen was aan de koude wind, maar de GPS liegt niet over de hoogte. We zijn om 7 uur in de camper gaan zitten en genieten van het uitzicht om de Hasan Dagi berg met een  hoogte van 3268 m met nog sneeuw op zijn flanken. G. was niet zo gecharmeerd van het keienpad omhoog maar het is een goede oefening voor Albanië. Dinertip is Broodje kip. Hierna volgt een spelletje en maar weer vroeg naar bed om de vermoeide beentje rust te gunnen. De camper staat wel een beetje scheef maar we zullen zien hoe dat afloopt. G rolt naar W.

Dinsdag 29 mei.

En ja hoor het kwam uit. Toen W om 5 uur wakker werd lag hij helemaal klem. De berg was in de mist (wolk) verdwenen. Om 8 uur opgestaan en de gebruikelijke routine gevolgd. Tot 10 uur nog lekker in de inmiddels warme zon gerelaxed en toen vertrokken naar een ondergrondse stad in de buurt van Gaziemir. Het tochtje hierheen ging over een hoogvlakte op 1400 m. In de ondergrondse stad leefden vroeger, in het bronzen tijdperk, mensen als ze zich moesten verschuilen voor rovers en ander tuig. Het kwam zelfs voor dat hele generaties nooit boven de grond uitkwamen. In de stad waar 10 tallen mensen samen met hun kamelen en overige dieren  leefden  werd ook wijn opgeslagen en was ook ruimte voor een gevangenis en kerk.. Hierna zijn we op weggegaan naar Cappadocië met zijn bijzondere rotsformaties. En bijzonder zijn ze. In Uchiser doemden de eersten op. De rotsen zijn kegelvormig en een aantal zijn uitgehold en bewoonbaar gemaakt.   Hier vlakbij hebben we in Avanos aan de Kizilirmak rivier een slaapplek gevonden. Deze plek is waarschijnlijk ook door Ton en Chris (www.rodebusje.nl) gebruikt  op hun reis door Turkije. Het is hier goed uit te houden zo aan de rivier. De rest van de dag in gepaste vakantierust doorgebracht . Morgen op weg naar Konya , want we hebben nu echt het verste punt in Turkije bereikt. (200 km voorbij Ankara in oostelijke richting)

Woensdag 30 mei. Verplaatsingdag

Om 7 uur opgestaan onder een (voor de eerste keer) onbewolkte hemel en 6 luchtballonnen over zien varen. We zijn om half 9 weggereden om een ritje door Cappadocië te gaan maken. We waren net op tijd want om 9 uur stikte het al van de touringcarbussen vol met Japanners. Gelukkig konden we dus voor die tijd voldoende foto’s maken voor het plakboek (verslag). De bijzondere rotsformaties zijn heel leuk om te zien. De grootste zijn uitgehold en daar wonen mensen in of zijn in gebruik als  pension. Zoals gisteren al gemeld is dit het punt waarvandaan we weer naar het westen tot Konya rijden en daarna toch weer verder van huis naar het zuiden, richting Middellandse zee. Onderweg nog wat boodschappen gedaan en rond 1 uur gaan lunchen op een plek niet al te ver bij de autoweg vandaan waar veel vrachtwagenchauffeurs ons gedag toeteren. Het is inmiddels wat wisselend bewolkt geraakt maar tussen de wolken door genieten we toch van de zon terwijl de vlakte op 1000 m hoogte is. Om half 6 was het weer mooi, 381 km gereden van Cappadocië naar Yesildag (een dorpje 80 ten westen van Konya). Hier toch wel weer een aardige slaapplaats gevonden op een helling 300 m van de asfaltweg. Nog lekker een poosje in de zon gezeten met ook weer mooi uitzicht op een berg van 3 km waar ook nog sneeuw op ligt. De rest van de dag wordt op de gebruikelijke wijze doorgebracht.

Donderdag 31 mei. Avonturendag

Om 7 uur wakker en lekker ontbeten met een eitje en na het ochtendritueel hebben we afscheid genomen van ook dit mooie plaatsje midden in de natuur. We werden overigens ook nog bezocht een brommerrijder die even naar zijn land kwam kijken waar volgens ons niets op groeide maar daar kan hij anders over gedacht hebben. Nadat W hem had laten zien waar wij vandaan kwamen en in welk land hij woonde vertrok hij weer met een lach. We gaan nu op zoek naar het Selgedal waar het heel mooi schijnt te zijn. Dit dal ligt in  de buurt van Antalya en we willen toch die kant uit. Vanaf ons slaapplekje zijn we teruggereden naar de weg die naar Antalya gaat en wilden we via Hűglű, Ģencek, Derubucak en Kirkkavak naar het Selgedal. Deze laatste plaats hebben we nooit gevonden want op het laatste stuk was de weg weggespoeld. Eén maal voorbij Derebucak werd het wat gissen welke kant we uit moesten maar we hebben op goed geluk een kant gekozen welke achteraf de goede bleek te zijn. Via Hűglű en Ģencek kwamen we nog steeds over asfalt bij een meertje waar een weg dwars door gemaakt was. (klaarblijkelijk vonden de wegenbouwers dat makkelijker dan een weg er omheen maken.) Een paar 100 m voorbij dit meertje stond aan de rechterkant van de weg een half verroest bord waar Kirkkavak op stond. De pijl wees naar rechts een bergpad op. Dit pad was 2 wielsporen breed en niet bepaald egaal integendeel. Na even naar G gekeken te hebben zijn we toch deze steile weg maar op gegaan, in z’n 1^e versnelling dus tussen de 5 en 10 km p uur. G kon zich goed vasthouden aan de handgrepen en W had het stuur goed vast. Wat wel af en toe een beetje vervelend was waren de modderige plekken in de lage delen van het spoor. Het deed ons dan weer denken aan de verzakking aan de oever van de Donau. Ondertussen was het ook wat gaan regenen wat ons gevoel geen goed deed. Rijdend door een landschap wat wel door alle mensen verlaten leek en dus geen hulp binnen handbereik. We hebben dit pad 1,5 uur gevolgd tot we een berghut tegenkwamen waar een man ons stomverbaasd stond na te staren tot we weer een bocht om waren. Uiteindelijk zijn we op een hoogte van 1600 m weer naar beneden kunnen rijden en het was ook weer gestopt met regenen. De weg werd steeds beter omdat hier wat met een wegenbouwmachine geëgaliseerd was. Ook waren er af en toe bandensporen van een auto te zien. Na een lange afdaling  (ongeveer een uur) vonden we in een gehucht van 3 huizen, een moskee en een betonnen brug een stukje asfalt maar de weg naar Kirkkavak  werd de andere kant op aangegeven wat we dan ook maar gedaan hebben. Dit draaide op een teleurstelling uit want na een drietal kilometers (en een eerste kop chocolademelk om 12 uur) waren delen van de weg weggespoeld en dit was zelfs voor W te erg. Er zat niets anders op om maar (moeizaam) om te keren en het stuk asfalt op te zoeken. Hierna raakten we op een raadselachtige wijze toch in het Selgedal verzeild waar het inmiddels was gaan stortregenen en onweren. Wat waren we blij dat dit weer ons niet hoog in de bergen was overkomen. Zoals, volgens Johan Cruijf, op elk nadeel wel een voordeel zit betekende de regen wel dat de camper weer helemaal schoonspoelde. We hebben van het mooie Selgedal niet zo heel veel gezien maar de tocht erheen was voldoende geweest. De inmiddels bruisende rivier was wel weer mooi speelterrein voor rafters die hier hun hart konden ophalen. De afstand tot een gevonden camping in Manavgat was gereduceerd tot 50 km die we in rap tempo afgelegd hebben na eerst nog wat boodschappen gedaan te hebben. Camping Nostalgie (aan de Middellandse zee) is een kleine camping voor 20 plaatsen en in eigendom van een Zwitserse. Hier vinden we alles wat we de afgelopen dagen (5) niet gemist hebben maar wat nu toch wel lekker is om te hebben zoals; warme douche, wasmachine en internet. ’s Avonds hebben we ,lekker Turks , Franse kaas met brood gegeten. Dit doen we maar niet meer want een stukje Camembert kostte  €7. Op deze camping zijn ook twee andere stellen Nederlanders bijgekomen die we bij het boodschappen doen ook al waren tegengekomen. Ook zij spelen hetzelfde spel als wij; vrij kamperen en af en toe een camping opzoeken voor de luxe kanten van het leven. We staan op 50 m van de zee en kijken uit de schuifdeur zo op het water. De temperatuur is nog niet helemaal lekker maar we gaan er toch in zwemmen.

Vrijdag 1 juni. Relaxdag.

Na de vermoeiende dag gisteren wordt het vandaag relaxdag. We zijn om 6 uur wakker geworden maar dat was wel een beetje vroeg en toen toch maar wat gaan slapen tot 8 uur. De ochtend hebben we doorgebracht met wassen, douchen, ontbijten, verslag bijwerken, een paar foto’s maken, een beetje zwemmen, een beetje eten en drinken, een spelletje doen, een beetje wandelen en de blog versturen. Morgen gaan we richting Antalya waar we ’s avonds vuur uit rotsspleten te voorschijn hopen te zien komen. Waar we dan slapen weten we nog niet en ook niet wanneer we weer de beschikking over internet kunnen hebben de komende paar dagen.